Gisteren had ik mijn tussentijdse evaluatiegesprek met mijn stagementor en stagebegeleider. Een waardevolle ervaring, waarin ik een interessante les leerde die op het eerste gezicht vanzelfsprekend lijkt, maar waar we niet altijd bewust bij stilstaan.
Voor het gesprek vroeg mijn stagementor mij om zelf alvast de evaluatie in te vullen en mezelf te beoordelen. Dat was geen gemakkelijke opdracht, maar omdat ik een sterke zelfreflectie heb, wist ik waar mijn krachten en verbeterpunten lagen. Met name op het gebied van sociale vaardigheden twijfelde ik niet: ik heb altijd sterk ontwikkeld sociaal inzicht gehad, en dit is in mijn vorige werkervaringen en interacties met collega’s, klanten en managers vaak bevestigd. Daarom gaf ik mezelf op alle sociale skills de beoordeling “uitstekend”.
Tijdens het gesprek gaf mijn mentor mij echter een interessante opmerking: “Ook al ben je ergens heel goed in, je moet het altijd bekijken in het perspectief van groei. Als je overal ‘uitstekend’ invult, laat je geen ruimte over om verder te ontwikkelen. Is het dan wel zo slim om jezelf zulke hoge punten te geven?”
Deze vraag bleef een tijdlang in mijn hoofd rondspoken. Aan de ene kant begreep ik zijn punt: er is altijd ruimte voor verbetering, en door een iets lagere score te geven, erken je dat er nog groei mogelijk is. Aan de andere kant… als ik zéker weet dat sociale vaardigheden een van mijn sterkste kanten zijn, waarom zou ik dan niet ‘uitstekend’ mogen invullen? Als je iets door de jaren heen hebt ontwikkeld en het continu hebt bewezen in verschillende werkomgevingen, moet je dan alsnog bescheiden blijven en ruimte openlaten voor groei, of mag je ook gewoon erkennen dat je ergens écht goed in bent?
Dit brengt ons bij een meer filosofische vraag: wanneer is iets ‘goed genoeg’ om jezelf de hoogste beoordeling te geven? Moet je altijd ruimte laten voor groei, zelfs als je weet dat iets een van je sterkste kwaliteiten is? Of is het juist krachtig om te erkennen waarin je uitblinkt, zonder het gevoel te hebben dat je ‘nederig’ moet blijven?
Ik denk dat hier geen eenduidig antwoord op is. Iedereen heeft zijn eigen perspectief, en iedere benadering is valide op zijn eigen manier. Wat ik hieruit meeneem, is dat evaluatie niet alleen draait om een cijfer op papier, maar ook om de manier waarop we naar onze eigen groei kijken. Misschien is de echte les wel dat het niet gaat om de score die je jezelf geeft, maar om het bewustzijn van waar je staat en waar je naartoe wilt.
